Memnun takım – Voleybol Koçluğu

İşte bir koçluk grubunda karşılaştığım bir soru/rant.

Gerçekten rekabetçi oyuncular nereye gitti?

Kulüp ebeveynleri hepimizin bildiği gibi binlerce dolar ödüyor. Neden harika bir soru, özellikle kızları gerçekten tutkulu oyuncular değilken.

Elbette herkes daha iyi olmak ve kazanmak istediğini söylüyor… ama lastik yol ile buluştuğunda – o kadar da değil. Sadece etrafta dolaşıp eğlenemez miyiz?

Benim mücadelem, öğrenecek daha çok şey var. Daha iyi olmak için daha fazlası – takımım harika bir sezon geçirdi ve birçok yönden başarılı oldu. (Donanım dahil) Hepsi birbiriyle geçinen çok iyi kızlar falan – ama başarıları falan gördükleri için bulundukları yeri kabul etmeyi seçtiler – ama gördükleri başarı buzdağının görünen kısmıydı ve ben görmek istiyorum buzdağının daha fazlası. Kuru elbiseyi giyip benimle suya girmeyecekler – teknenin sıcaklığında kalmaktan mutlular…

Düşünceler – cesaretlendirme vb. teknede kalmaları ile mücadele ettiğim için çok hoş geldiniz…

Bağlam çok önemlidir ve burada fazla bir şeyimiz yok. Hangi seviyede bir takımdan bahsediyoruz?

Bazı takımlar – genellikle alt seviyelerde ve/veya daha genç yaş gruplarında – ana önceliği eğlenmek olan oyunculardan kurulur. (en azından şu anda) bunun ötesinde pek çok özlemleri yok. Bu, kazanmaya büyük odaklanan bir koç için büyük bir sorun olabilir.

Her zaman hatırlamamız gerekiyor, oyuncularımız biz değiliz. Onlarla oldukları yerde ilgilenmeliyiz – bizimkiyle aynı olmayabilecek önceliklerini anlayarak. Bir takıma istedikleri şeye karşı koçluk yapmak, tamamen felaket olmasa da son derece sinir bozucu olacak.

Bununla birlikte, ele almaya değer olduğunu düşündüğüm birkaç şey var.

zihniyet

Aslında durum böyle olmayabilir ama koçun takımlarının memnuniyetini tarif etme şekli bana bir şeyler düşündürüyor. Carol Dweck’in kitabını okuduysanız zihniyet, bu sabit bir zihniyet gibi gelmiyor mu? Temel olarak, – posterin dilini kullanarak – tekneden ayrılmak istemiyorlar çünkü bunun kendilerini başarısızlığa maruz bırakacağından korkuyorlar.

Başarısızlık korkusu yasal bir konudur. Bu, ekibin her üyesinin bireysel olarak çektiği bir şey olmayabilir, ancak kolektif zihniyette tezahür edebilir. Bunu tersine çevirmek kesinlikle bir koçluk mücadelesidir. Yine de burada bunu ele almak için yeterli alan yok (bu gönderiye ve ilgili tartışmalar için bu gönderiye bakın).

Onları dürtmek

Koçluğun büyük bir kısmı oyuncuların katılımını sağlamaktır. Farklı seviyelerde satış elemanı olarak çok zaman harcıyoruz. Takımınızın daha rekabetçi olmasını istiyorsanız – bunu nasıl tanımlarsanız yapın – muhtemelen düğmeyi öylece çeviremezsiniz. Onları bu yönde aşamalı olarak hareket ettirmek gerekecek.

Oyuncuların bir şeyler yapmasını istiyorsanız, onları avantajlar üzerinden satmanız gerekir. Neden iyileşmek istesinler?

Aslında, bu muhtemelen çok büyük bir kavram. Hadi daraltalım.

Neden daha iyi geçmek istesinler? Bunu ne motive eder? Daha isabetli paslar, daha iyi atak fırsatları yaratır. Bu fırsatlardan bazıları oyuncuları heyecanlandıran, onları tekrarlamak isteyecek kadar heyecanlandıran şeyler olabilir. Bu gönderide hızlı setler çalıştırmayla ilgili anlattığım hikaye bir örnek.

Temel olarak, burada bahsettiğimiz şey, onları motive eden bir şey bulmak ve ardından bunu, onlardan/onlar için istediğiniz şeye giden bir yol oluşturmak için temel olarak kullanmaktır. Muhtemelen, bu büyük bir itişten ziyade bir dizi dürtükten geliyor.

Biraz dürtmenin gerçekten iyi bir yolu, oyuncuları daha yüksek oyun seviyelerine, oyuna farklı bakış açılarına vb. maruz bırakmaktır.