Durumunuzu bilin ve ona göre koçluk yapın

Takımına sezon için yeni bir antrenör alan yetişkin bir voleybolcuyla konuştum. Biraz bağlam sağlamak için “yetişkinlere yönelik” kısmından bahsediyorum. ABD’de yetişkin voleybolu diğer ülkelerde (orantılı olarak konuşursak) olduğu kadar büyük değil – en azından üniversite takımlarını hariç tutarsanız. Bu, Amerikalı okuyucuların bunu görmezden gelmesine yol açabilir, ama yapmayın. Bahsedeceğim şey evrenseldir.

Söz konusu takım, daha çok orta yaşlı oyunculardan oluşan orta düzey bir ligdeydi ve odak noktası genellikle yüksek seviyeli performanstan ziyade katılıma yönelikti. Bu, takımların kazanmak istemediği veya takımların bir üst lige yükselme hırsının olmadığı anlamına gelmiyor. Yüksek hırslarla değil, oynama aşkıyla oradaydılar. Ve haftada sadece 1-2 kez antrenman yapıyorlardı.

Bu yeni antrenör takıma geldi ve hemen mekanikleri üzerinde çalışmaya başladı. Onlara maçlarda koçluk yapmak niyetinde değildi ama bir noktada iç saha maçına çıktı. Daha sonra onlara teknik konusunda koçluk yapmaya devam etti ve bana bunun sorunlara yol açtığı söylendi. Oyuncuları o kadar telaşlandırdı ki birçok hata yaptılar.

Bu, koçluk ve durum arasında iki farklı türde kopukluğu ortaya çıkarır.

Eğitim ve Performans

İlk kopukluk, pek çok koçun yanıldığını gördüğüm bir kopukluk. Maçlar ve antrenmanlar farklı durumlardır. Onlara aynı şekilde davranamayız. Uygulama keşfetmek, risk almak ve kaçınılmaz hataları öğrenmenin bir parçası olarak kabul etmekle ilgilidir. Maç zamanı performansla ilgilidir; kazanmak için ne gerekiyorsa yapmak. Maçlarda teknik konuşan bir antrenör, oyuncuların aklını performanstan uzaklaştırır. Bu, yukarıda bahsedildiği gibi performansta düşüşe yol açabilecek bir dikkat dağıtıcıdır. Benzer şekilde, antrenman temsilcilerine maç temsilcileri gibi davranan bir antrenör muhtemelen oyuncu gelişimini engelleyecektir. Keşfetmeye, deneyimlemeye ve dolayısıyla öğrenmeye daha az elverişli bir atmosfer yaratma eğiliminde olacaklar.

Oyuncu öncelikleriyle eşleşmiyor

İkinci kopukluk daha az sıklıkta görülür, ancak gerçekleştiğinde muhtemelen daha problemlidir. Oyuncuların tek bir önceliği varsa ve koç farklı bir öncelik üzerinde çalışıyorsa, genellikle işler pek iyi gitmez (ve bölünme sezon ortasında gerçekleşebilir). Her iki taraf da sonunda hüsrana uğrar. Yukarıdaki özel durumda, maçlarda iyi performans göstermek isteyen ancak kendilerini teknik olarak pek fazla değişmenin ötesinde gören oyuncularınız var. Konuştuğum oyuncu bu konuda açıkça konuştu ve bunun son sezonu olabileceğini söyledi. Yani oyuncuların gerçek bir yatırımının olmadığı şeyleri yönetmeye çalışan bir koçunuz var.

Sonuç olarak, her antrenör kendi durumunu bilmeli ve ona göre koçluk yapmalıdır; kendi istediği ya da olması gerektiğini düşündüğü şekilde değil. Bu, oyuncuların motivasyonlarını anlamak için anlamlı konuşmalar yapmayı gerektirebilir.